Van fort tot park

Fort Herentals, een vooruitgeschoven versterking, werd in 1818 aan de Spaanse omwalling toegevoegd. De locatie voor deze lunet of schans werd onder andere gekozen omwille van de aanwezigheid van de Herentalse vaart. De lunet had de vorm van een gelijkzijdige driehoek, waarvan de keel tegen de Spaanse wallen aanleunde. Aan de twee andere zijden was er een breed talud.
In navolging van buitenlandse voorbeelden werd in 1844 een openbare wandelweg aangelegd op de taluds van de omwalling, die in 1853 werd uitgebreid naar de wallen van de lunet. Wanneer de vesting in 1859 haar militaire functie verloor, besliste de stad om boulevards aan te leggen op de plaats van de omwalling en de lunet van Herentals zo om te vormen tot openbaar park. Voor dit laatste werd in 1867 een ontwerp gevraagd aan de Duitse landschapsarchitect Eduard Keilig.
Het park in Engelse landschapsstijl wordt gevormd door kronkelende paden doorheen een romantisch landschap en een kenmerkende waterpartij. De afwisseling van grasvelden op een heuvelachtig terrein en goed geplaatste boomgroepen zorgt voor verrassende doorkijkjes. De driehoekige vorm van het park is een afdruk van de negentiende-eeuwse lunet. Het zacht glooiende terrein werd bekomen door de gedeeltelijke opvulling van de binnenruimte van de schans. De vijvers vormen grotendeels het tracé van de vroegere gracht, maar de grachtoevers kregen een speelser profiel.